powinien być Czarny Staw, a jeszcze niżej, w prawo, w skos, Morskie Oko, ale to wszystko tylko się wyczuwa. Faktycznie istnieje tylko ta perć, oglądana wycinkami, metr po metrze, kamień po kamieniu. Nic - tylko ten ograniczony widok, tylko obolałe ramiona, ciężki oddech, czasem krótki ostrzegający okrzyk, gdy spada kamień, czasem urwane w pół przekleństwo, gdy bambus dogina cię do skały. Nikłe światło latarek czołowych, charakterystyczny zapach płonących pochodni i pilnowanie kolejki, by w porę zmienić kolegów pracujących ciężko pod bambusem. Potem, jeśli to jest znoszenie rannego, ta z niczym nie dająca się porównać radość uczestniczenia w zbiorowym działaniu podporządkowanym jednemu celowi