woźnica, ale jak poddany konia. Chociaż z<br>pewnością przez całą drogę marzył o tym, aby popróbować jego ognistej<br>krwi, ukąsić batem choć raz tę lśniącą gęstą maść, zedrzeć lejcami tę<br>wyniosłość, zakląć na ten prym.<br> Chciałem mu jakoś pomóc, dręczyła mnie ta jego pokora względem<br>zwierzęcia, a może wobec własnego urzeczenia, któremu się tak lekko<br>poddał, i wyobraziłem sobie, że koń nagle rozjuszył się, jakby i jemu<br>nasza pokora obmierzła, skrzydeł dostał, porwał nas z ziemi i pędzimy<br>na złamanie karku. I tak się nawet tym przejąłem, że z trwogą<br>popatrzyłem na ojca, ale ojciec był już nie ten sam, siedział