zrozumieć wszystko bez zrozumienia siebie - to śmieszne". Chodzi zatem o Człowieka, chodzi o uchwycenie tego, czym jest w swej specyfice - wielkiej i tragicznej zarazem. Dążność do tego, by mówić o człowieku jako o człowieku &lt;page nr=184&gt; wyraża podstawowa dyrektywa: należy odrzucić wszelką metodę przydatną w badaniu świata zewnętrznego, wszelkie pojęcia rzeczowe i urzeczowiające, ryzykując nawet wykroczenie poza dozwolone reguły naukowej metodologii. Jeśli dane nam jest do wyboru: albo metoda naukowa, albo mówienie o człowieku, trzeba nam wybrać mowę o człowieku. Byłoby oczywiście pięknie, gdyby jedno i drugie dało się jakoś połączyć.<br>W naszej rozwijanej tu refleksji nad egzystencjalizmem przyjmujemy podwójną nić przewodnią. Jedną