PPR. Zezwolenie było, oczywiście, na nazwisko Wąsika, ale bardzo szybko znudziło mu się dyżurowanie w pokoiku i oprócz kilku bardziej skomplikowanych spraw podatkowych zwalił całą robotę na mnie.<br>- Trzeba poszukać klientów na mieście - zdecydował i zaczął znikać na długie godziny. Wracał przeważnie wesoły, oddychając marynowanym śledziem i wódką.<br>- Z trzeciego urzędu będą nam przysyłać interesantów - mówił. - Koledzy. Napiłem się z nimi.<br>Choć biegał od rana do wieczora i pił wódkę z całym miastem, klientów nie było tak dużo, żeby starczyło na wille dla nas dwóch. W ogóle ta cała jego statystyka sromotnie zawiodła. Żyliśmy głównie z drobnych sklepikarzy, którzy odwoływali się