Tłum gapiów płakał z radości, a on, zapewne wciąż jęcząc, nadal podpierał mur kamienicy. Z całą pewnością zapamiętał to do dziś.<br>Sterczał więc nadal pełen wahania. Wreszcie zdecydował się. Ruszył do drzwi. Wyszłam mu naprzeciw na zatłoczony wąski chodnik ulicy Świętego Marcina.<br>- Dzień dobry, córeczko! - powiedział wylewnie i zapragnął mnie uścisnąć.<br>Cofnęłam się. Objął powietrze.<br>- Nauczyła cię nienawiści - skonstatował z gniewem.<br>Wzruszyłam ramionami. Kroczył koło mnie wysoki, chyba nadal bardzo przystojny, podobny do mnie kolorem włosów, oczu, rysunkiem twarzy. Właśnie to podobieństwo było przez niego podkreślane nieustannie w sądzie, jako niezaprzeczalny dowód ojcostwa. Tak jak niezaprzeczalne były dowody niewierności Danuty. Wielka