właśnie towarzysz zecer! - przedstawił przekrzykując wiatr Staszek.<br>Uścisnęli sobie ręce, dłoń zecer miał słabą, zaraz do ust ją podniósł, zakaszlał - czy nie suchotnik? Wśród zecerów podobno co drugi suchotnik... Drobny był i bardzo swą maszyną przejęty, bo się nachylił macając spód skrzyni, czy nie stoi w wodzie.<br>- Nie bójcie się - uspokoił go Szczęsny - pod wszystko podłożyłem cegły, a jak wody przybędzie, to macie tu czerpak, żeby wylać.<br>Nakryli ładunek brezentem i końce linką ściągnęli. - Zdążysz? - zaniepokoił się Staszek.<br>&lt;page nr=306&gt; - Powinienem. Trzydzieści parę kilometrów w pięć godzin - cóż to znaczy przy takim wietrze!<br>- Nie masz już pięciu, pół godziny zeszło.<br>- Starczy. Przed świtem