choroba Kiry nasilała się, a moja metoda wykresów liczbowych w stosunku do niej jednej okazywała się zawodna,<br>Nie mam poczucia upływu czasu, toteż nie pamiętam dokładnie, jak dawno przyjechaliśmy ze Strasburga. Może upłynął rok, a może dwa lata. W każdym razie żyłem z Kirą wystarczająco długo, aby poznać jej zmienne usposobienie i odchylenia psychotyczne, które człowiek postronny mógłby wziąć za kaprysy charakteru. Na jej wybuchy schizofreniczne starałem się odpowiadać wyrozumiałym milczeniem i łagodnością.<br>Widziadło będące odbiciem Kiry w przestrzeni ukazywało mi się odtąd wielokrotnie, i to nie tylko na ulicy czy w kawiarni, ale nawet w moim gabinecie, chociaż podczas pracy