Sztuka Kisa jest sztuką lustrzanych odbić, ech i cieni - odpowiedniości i symetrii, w których człowiek odkrywa zatajone przed nim znaczenie wszechświata. Jednocześnie, podobnie jak w przypadkach Herberta, Trifonowa i Havla, Optyka Lustra w wydaniu Kisa sprowadza się do poczucia odpowiedzialności. W przeciwieństwie do bierności otwartego na wszystko jednakowo Okna, Lustro ustanawia podstawową relację pomiędzy obiektem i jego odbiciem; a gdzie pojawia się relacja, chaos niekoniecznie musi się natychmiast skończyć, ale odpowiedzialność natychmiast się zaczyna.<br> I tu staje przed nami najbardziej zastanawiający paradoks pisarstwa, jakie reprezentuje Kis. Naszym nastawionym na konwencjonalne widzenie oczom pisarze tego rodzaju mogą się wydawać kultywatorami bezinteresownych uciech