kilkunastu "dziewek" w niepełna 2-tysięcznym mieście), ale wraz ze wzrostem ludności i rozszerzeniem funkcji miasta "różanych kwiatuszków"... przybywało. Władze wówczas tolerowały prostytutki i skłaniały je do integracji ze społecznością miejską. Traktowano je jako zło konieczne, któremu władze nadawały ściśle określone ramy. Doktryna kościelna (przede wszystkim wypowiedzi św. Augustyna) i ustawodawstwo średniowieczne przyznawały prostytucji miejsce w życiu społecznym. Dlatego też nakazywano uprawiać go tylko w dzień i poddano nadzorowi władz miejskich. Prostytutki nie mogły więc nosić zbytkowej odzieży, jedwabi, złota, srebra, pereł i kamieni szlachetnych (zarządzenia te w równym stopniu dotykały też uczciwe kobiety niskiej kondycji społecznej). Do ich obowiązku na