i to wystarczyło, by przyciągnąć bez reszty jego uwagę. Widział, jak bojowe psy wbijają się w bok linii buntowników, jak ruszają wreszcie do przodu szeregi oltomarczyków i piechoty dymowej, a stojące naprzeciw wojsko rodowe, nie potrafiąc stawić czoła wyszkolonej armii, zaczyna się cofać. Wciąż walczy, nie poddając się popłochowi, ale ustępuje pola, zostawiając wielu zabitych.<br>Tyle dostrzegł Doron. Gdyby przesunął się jakieś sto kroków na prawo, wtedy miałby przed sobą całe pole bitwy. Lecz wstając, przypomniał sobie nagle, po co tu właściwie przyszedł.<br>Żeby przyjrzeć się rozpiętym na krzyżach ludziom, musiał podejść bliżej wzgórza, do stanowiska Białego Pazura. Było to niebezpieczne