nalanym niebem po brzegi. Mimo źle przespanej nocy nie czuli zmęczenia. Młode słońce tryskając przez przydrożne drzewa dyszało im w twarze.<br>W południe Margit siadła za kierownicą, a jego naszło jakby odurzenie, senność, głowa mu zwisła, wiedział, że jadą przez równiny porosłe rzadkimi kępami drzew, obrazy niepostrzeżenie przenikały w zwidzenia, usypiał wdychając zapach suchych liści, wygaszonych ognisk i leciutki, ledwie do pochwycenia, perfum towarzyszącej dziewczyny.<br>Obudził się zawstydzony, śledził ją chwilę spod przymkniętych powiek, chwytał jej troskliwe spojrzenia, sprawdzała, czy mu nagłe wstrząsy nie dokuczają, serdeczny uśmiech jak blask jawił się na jej twarzy, przewiewał, zanikał, czuł mocne, wewnętrzne związki ze