na stół.<br>Pani Alicja uznała za właściwe dalej ciągnąć swoje:<br>- A ja tego nie jestem w stanie pojąć. Trzeba przecież ostatecznie mieć jakąś delikatność...<br>Rozalia parsknęła krótkim śmiechem:<br>- Także coś, delikatność! Teraz od ludzi delikatności wymagać! - I żeby już całkiem swoją panią pognębić, dodała: - Teraz człowiek w człowieku niczego nie uszanuje. O sobie tylko każden myśli.<br>- Co też Rozalia opowiada? - zgorszyła się pani Alicja. - Jak można tak mówić?<br>- O właśnie, mówić! A robić można? Pani Alicja bezradnie załamała ręce.<br>- Jezus Maria, jaka też Rozalia jest... Słowa nie można powiedzieć.<br>- Jaka jestem, taka jestem - ucięła stara.<br>Pani Alicja dała za wygraną. Pomyślała