profesor...<br>- Ależ, drogi panie Wincenty - uśmiecham się skromnie. - Jestem tylko mało ważnym uczonym.<br>- My swoje wiemy, profesorze.<br>Czas rozwikłać do końca zagadkę tak radosneg o powitania, schylam się, zniżam głos.<br>- Naprawdę tak się pan cieszy, drogi panie Wincenty? Odpowiada uśmieszek, cichy, lecz raczej trochę groźny.<br>- Byłem nadzwyczaj ciekaw, czy profesor uszanuje moje zaproszenie. - A gdyby nie?<br>Wicuś marszczy kłopotliwie czoło: - Prawda jest prawda. Czasem pracują dla mnie trzej bracia zwani "Flekami". Ale ja ich nie lubię.<br>Flekowania też.<br>Bardzo się więc raduję, że pan profesor zaufał i uszanował moje zaproszenie.<br>- Jakże mógłbym? - mówię. - Jakże mógłbym nie zaufać pańskiej gościnności, szanowny panie