w szacownych murach rodzinnego dworu.<br><br><br>Ucieszyła się więc ich rozstaniem, choć irytuje ją, że "Lizia teraz ciągle w domu siedzi, co bardzo jej szkodzi na zdrowiu, bowiem jest ona dość żywa, potrzebująca ruchu". Cóż począć...? Eliza jest skryta, uparta i musi sama dojść do nowego pomysłu na życie, starać się "utonąć w zapomnienia fali", nie myśleć o tym "młodzieńcu pięknym duszą i ciałem", który zgasił marzenia o "rodzinnym ognisku", o własnych dzieciach, dla którego pragnęła stworzyć "raik na ziemi", być zawsze "pełną słodyczy jak woń kwiatu".<br><br>Żegnaj, piękny nadniemeński śnie o szczęściu, zakończony rejteradą kochanka nad Newę. Żegnaj, "fizjologu Z.S