niemiłych konsekwencji, był jedyną drogą do wydźwignięcia się z poniżającego ubóstwa i absurdu tak zwanej socjalistycznej gospodarki. <br>Kilka lat wcześniej, niecałe przecież dziesięciolecie, trudno się było zgodzić na alternatywę: albo kapitalizm, albo trwanie pod sowiecką dominacją w społeczeństwie na poły totalitarnym. Etos tamtych czasów był o wiele bardziej buntowniczy i utopijny - marzyła się jakaś inna droga. Podobnie jak w wymiarze życia jednostkowego - co oznaczało bolesne w efekcie, choć powodowane hedonistyczną bezczelnością, eksperymenty z zakłamanymi instytucjami życia obyczajowego - również i życie zbiorowe było projektem, w który z niejakim trudem wdzierały się wymagania twardej realności.<br>Powie ktoś, gniewnie reagując na zaimek "my", że