więc w zainteresowaniu odbiorców. Swoimi zachwytami budują go oni i umacniają w jednostkowym istnieniu. W tym sensie artysta nie jest i nie może być bezinteresowny. We wszystkich innych - owszem.<br>Pisarz tworzy więc - fikcyjne - światy i porzuca je, ciesząc się tym tylko, że zapisał się w świadomości czytelników. Nigdy jednak nie utożsamia się w pełni z tymi chwilowymi, ludycznymi tworami. Podobnie Schulz, który nie przypadkiem tak wielbił Gombrowicza. A także Witkacy, który lekceważąc świat przedstawiany przez sztukę, w strukturze przedstawienia (w Czystej Formie) dopatrywał się sekretu istnienia. Już w dwudziestoleciu zdawano sobie silnie - lecz niezbyt wyraziście - sprawę, że tych trzech pisarzy łączy