w dół ulicą, ode mnie. AIe tu, w górnej części viale, panował absolutny spokój.<br>Adwokata oczywiście znałem. Gdyby jednak nie fotografia u ojca, niewiele by mi przyszło z tego spotkania sprzed dwudziestu lat. Nie poznałbym go. Ale dzięki zdjęciu nie miałem wątpliwości, że to on, kiedy Przemknął koto mnie, szpakowaty, uważny, granatowy, za kierownicą piaskowego samochodu. Manewrował jeszcze, wprowadzając samochód do garażu, kiedy stanąłem przy furtce jego domu. Od vrócił się, Też poznał mnie od razu. Ale jak mi się zdaje, także nie dlatego, że się zetknął ze mną przed laty, tylko na skutek tego, że byłem bardzo podobny do ojca