był tylko brązowy, ale tutaj, w półmroku, nie różnił się niczym od złotego. W tej chwili przesunęło mi się przed oczyma wiele obrazów z mego życia, Panie Profesorze, a przede wszystkim pomyślałem o tej mojej wiecznej gonitwie za ludzkim uznaniem, która zawsze kończyła się tak fatalnie i dopiero teraz została uwieńczona widocznym dla każdego symbolem sukcesu. Stałem długo przed tym lustrem i otrzeźwiły mnie dopiero kroki na korytarzu. Otworzyłem drzwi, wyszedłem i wpadłem na koleżankę Wych.<br>- Szukam pana, panie Janku - powiedziała bolesnym tonem, zastępując mi drogę. - Co ja panu zrobiłam? Dlaczego pan nie chce ze mną tańczyć? Dlaczego mnie pan unika