F 253). Tak zaczyna się - nader krótka - narzeczeńska sielanka: ledwie wstaje słońce, bohater zaczyna tęsknić do "trzeciego człowieka, który by go uwolnił od Zosi, panny mdłej i lepkiej: &lt;q&gt;"Niech przybędzie tu zaraz, natychmiast, trzeci człowiek, obcy, nieznany, chłodny i zimny (...) niech mnie oderwie od Zosi"&lt;/&gt; (F 255).<br>Przygoda z Zosią uwyraźnia nawrotny (ba, obsesyjny) tok fabularny Ferdydurke. Bohater najpierw myśli o niej jako o "trzecim człowieku", który go wybawi z układu Miętus-wujostwo (A). W tej roli przywołuje nawet Zosię w myślach (F 236, 238, 241). Na chwilę wytwarza się między nimi porozumienie na zasadzie obyczajowego stereotypu (B), który umacnia się