obóz pobudzają do zajadłych sporów lub przynajmniej do dyskusji. Wystarczy tu wspomnieć znaczenie takich książek jak Lewa wolna i Nie trzeba głośno mówić. Osobne miejsce w twórczości Mackiewicza zajmuje Droga donikąd, najlepszy być może w naszej literaturze obraz szarzyzny, nudy, degradacji w &lt;orig&gt;"podsowieckim"&lt;/&gt;życiu. Pochwała laureata musi też, rzecz jasna, uwzględnić przejmującą Kontrę i - poza już wszelką, połowiczną choćby, fikcją literacką - pracę o zbrodni katyńskiej.<br>Mackiewicz, jak słusznie zauważono, jest mistrzem "małej &lt;page nr=160&gt; formy". Żadna księga zbiorowa o eksterminacji Żydów, o całopaleniu, nie będzie mogła pominąć jego krótkiej relacji Ponary-Baza. Żadna antologia noweli polskiej nie obędzie się bez jego pięknego opowiadania