specjalistów" od wyjątkowości przeżywanego momentu, jego wymagającej znawstwa "historyczności". I oczywiście pod względem poczucia historycznego na ludzi pióra z pewnością można było liczyć. Pisał prosto i pięknie Jan Walc: <br>&lt;gap&gt;<br> Poczucie wzmożonej historyczności chwili grozi też jednak dobrze znanymi w Polsce pisarskimi niebezpieczeństwami: łatwością zatarcia wyróżników własnego doświadczenia w analogiach i uwznioślających kostiumach, popadnięcia w koturnowy patos czy w swoistego rodzaju konwencjonalizm, wynikający z faktu, że takie przejścia jak więzienie, konspirowanie, emigracja aktualizowały natychmiast swoje spetryfikowane przez dziesięciolecia formy wypowiedzi. Jan Walc akurat zbyt cenił sobie smak własnego przeżycia, aby narazić się na któreś z tych niebezpieczeństw (np. jego bardzo osobisty reportaż