jej trwoga przed tym, co za chwilę nastąpi. <br> Nad samym brzegiem jeziora stało coś w rodzaju otwartej, rozległej wiaty o posadzce z desek pod osłoną dachu wspartego na słupkach. Było to miejsce zabaw ludowych, tu się odbywały tańce. Teraz wiata była pusta, więc wprowadziliśmy tam konie i trzymając je za uzdy (cały czas zresztą obie klacze zachowywały stoicki spokój) śledziliśmy dalszy rozwój wydarzeń. O ile jednak był on na ogół zgodny z naszymi przewidywaniami: z poczerniałego w parę sekund nieba - skłębione wodospady, rozświetlane raz po raz zygzakami błyskawic ("same decyzje w przyrodzie", jak ktoś kiedyś określił podobną burzę) i zagłuszane rykiem