książkowej całej niemal jego spuścizny piśmienniczej.<br> Nie były to bynajmniej gesty wyłącznie kurtuazyjne. Stanowiły one przede wszystkim świadectwo myślowego oraz naukowego powinowactwa ze Słowackim. Zbieżność poglądów obydwu wileńskich profesorów na wiele podstawowych kwestii estetycznoliterackich jest nieraz prawie dosłowna. Wystarczy porównać ich definicje poezji. Słowacki pisał mianowicie: &#132;Poezja, uważając ją w ogólności, jest pewna sposobność i skierowanie umysłu, która przy pomocy bystrej i obfitej imaginacji, stosując się do praw powszechnych natury i upiękniając jej dzieła, w składaniu swoich myśli i obrazów nie ma innej granicy, tylko podobieństwo do prawdy. Tak uważając poezję, jest ona sztuką początkową, która każdej ze sztuk pięknych