tych ciężkich czasach - powiedziałem. - Ale mimo wszystko nie można się pętać po mieście bez papierka w kieszeni. Jutro odbieram dokumenty.<br>I nagle wpadła mi do głowy genialna myśl.<br>- Wie pani, co mi spreparują? Dokument oficjalnego zwolnienia z obozu z powodu niezdolności do pracy.<br>Uśmiechnęła się, wyraźnie rozbawiona. Gdy żegnaliśmy się w pół godziny później, uścisnąłem jej znacząco rękę.<br>- Chciałbym panią jeszcze zobaczyć - powiedziałem. - I to szybko. A może mi pani sprzeda te cukierki?<br>- Są zamówione - odparła. - Innym razem. Niech pan zadzwoni.<br>I podała mi numer telefonu. W ten sposób rozpocząłem moje drugie życie. Szybko się przekonałem, że nie tak trudno było