mnie istnym dopustem bożym, a ściśle mówiąc - ojcowskim. Chyba uważał mnie za swoją ostatnią szansę, jeżeli chodzi o pokładane w dzieciach ambicje. Uważał, ze zawiódł się na starszym synu, który w ostatnich klasach mocno opuścił się w nauce, a specjalnych uzdolnień w żadnym kierunku nie ujawniał. Ojciec <br> postanowił więc wyciągnąć w stosunku do mnie wszelkie wnioski z pedagogicznej porażki, jaką były dla niego kłopoty z Wiesławem. W tym celu przede wszystkim przejął nade mną niepodzielną władzę ze słabych rąk mamy. I to w sposób zarówno apodyktyczny, jak i nie pozbawiony talentu dyplomatycznego. Zanim to jednak uczyni, przed rozebraniem dekoracji do tej