20.00 opuściłem salon, gdzie Michel-Richard de Lalande dyrygował swoimi Symphonies pour les Soupers du Roy i Johann Schobert4 popisywał się na klawesynie. Marta haftowała i piła czarną kawę.<br>U siebie w pokoju orzeźwiłem twarz wodą kolońską, wybrałem odpowiednie książki i udałem się w wyznaczonym kierunku. Towarzyszył mi Boris w charakterze gwardii przybocznej. Rozstaliśmy się u drzwi buduaru wdowy po Samuelu de Groot, matki jedynaczki Marty.<br>Emilia siedziała na kanapce obok dyskretnie abażurem chronionego światła. Widziałem, że jej naga obecność, niedbale owinięta w jedwabny szlafrok, stanowi dla mnie niebezpieczeństwo zastraszających rozmiarów. Skonstatowałem od razu, że rozpoczyna się wreszcie walka, którą ja