spokoju. Wolał mieć we mnie sojusznika. Ja z kolei rozumowałem, że jeżeli dni dziadka były policzone, lepiej, żeby spędzał je wśród swoich. &lt;/&gt;<br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;Rozdział XXVI&lt;/&gt;<br>W drugiej połowie lipca Rastafiński poruszał się już na czele kolumny wojska, dwóch albo czasem trzech samochodów z żołnierzami. W okolicy zaroiło się też od agentów w cywilu; można się było natknąć na nich w piwiarniach, sklepach, a nawet w lesie. Znów nie udawało mi się ustalić, czego lub kogo szukali. <br>Ożywiło się też w bazie wojska na żwirowni. Renia skarżyła się, że nocami znów huczały tam helikoptery. Przez kilka dni nisko nad doliną krążył samolot. Teoretyzowałem, że