doświadczyło w porewolucyjnej i ponapoleońskiej Europie. Toteż zmieniało się ujęcie tematu historycznego - zamiast króla bohaterem bywał ktoś niżej usytuowany, i akcja toczyła się nie zawsze na dworze. Zrozumieć historię oznaczało wtedy: pojąć teraźniejszość. Na obraz przeszłości narzucano aktualne konflikty i problemy. Na przykład Ludwig Tieck wymagał od młodych dramaturgów tworzenia w duchu narodowym. "Gdzież są ci, którzy tworzą sztukę niemiecką? - pytał - "który z nich pojmuje głębokie przesłanie własnych słów?"<br>Historia stawała się fundamentem, na którym efektownie można było wznosić dociekania egzystencjalne, ukazać dramatyzm losu jednostki. I rangę tłumu, tej wielkiej i ciemnej siły, kierującej wydarzeniami; stąd tyle miejsca poświęcano masom w tekstach