tragiczny absurd. Mieczysław Karłowicz należał przecież do ludzi traktujących góry z wielkim respektem. Sumiennie stosował się do reguł bezpiecznej turystyki. Ale jest też prawdą, że samotna wędrówka była dla niego pokusą nie do przezwyciężenia. Na rok przed śmiercią pisał:<br>Gdyby ktoś z osób mi drogich wyruszał samotnie na kilkudniową wyprawę w głąb Tatr, wszystkie niebezpieczeństwa stanęłyby mi w postaci dręczących obrazów przed oczami; odnalazłbym też wszystkie argumenty, które skazują samotną turystykę na potępienie.<br>Mimo to jednak mam za sobą cały szereg wędrówek samotnych i wędrówki te oblane są w mej pamięci jakimś szczególnym czystym blaskiem. Są to wspomnienia nie zmącone żadnym dysonansem