wyrażające bezradność i nienawiść. Jakże często zdarza nam się krzyczeć z bezradności. Dziecko doskonale wyczuwa stojącą za takim krzykiem słabość ojca lub matki. Postrzega rodziców jako ludzi zbyt łatwo dających się wyprowadzić z równowagi, słabych, niezdolnych do dawania oparcia. Osoba, która krzyczy z bezradności, nie może liczyć na szacunek dziecka - w najlepszym przypadku na jego opiekuńczość. Często umęczeni rodzice przychodzą po pracy do domu i domagają się od dzieci, by schodziły im z drogi, nie zawracały głowy, by niczego nie chciały i zachowywały się cicho. A kiedy granica rodzicielskiej wytrzymałości zostaje przekroczona, dobywają z siebie krzyk bezradności. Najczęściej bywa tak, że przekroczenie