Xaviera, który zawiesił pod sufitem dziesiątki butów znalezionych na śmietniku i przeznaczonych dla aniołów.<br> Niemniej jednak w kolejnych tomach prozy Manueli Gretkow-skiej: My zdies' emigranty (1991), Tarot paryski (1993), Kabaret metafizyczny (1994) i Podręcznik do ludzi (1996) można odnaleźć ten sam wzorzec intelektualnego "patchworku", erotyczno-ezoterycznej układanki. Pomysł powtarzany w nieskończoność i eksploatowany w każdej kolejnej książce staje się mechanicznym trickiem, a nieustanne żonglowanie symboliką nauk tajemnych zamienia się w banał. Mnożenie magiczno-erotycznych paradoksów (typu sfinks i sphincter - zwieracz odbytu, mleczna pierś Madonny i trupia czaszka) staje się manierą, bo już nawet nie prowokacją. Może dlatego pisarka szuka coraz mocniejszych