przychwycił niczyich głosów, więc cicho przekradł się do siebie. Okna były pozamykane. Wiatr huczał, nie było czym oddychać. Widmar pomyślał: "Będzie deszcz". Ale choć deszczowe chmury w zawrotnym pędzie mknęły nad miastem, ani jedna kropla nie spadła na ziemię.<br>Chciał pozorować nieobecność w domu i zamknął się na klucz. Lecz w porze kolacyjnej do drzwi zapukano. - Chodź na kolację - powiedziała żona, jak mu<br>się wydawało, niespokojnie. - Czy źle się czujesz? Widziałam, jak cichaczem wróciłeś.<br>Widmar wyszedł.<br>- Oczywiście, czuję się niedobrze - powiedział --ale to chyba od tego wiatru.<br>Starannie unikał jej spojrzenia. Nie patrząc na nią odgadł, że się uśmiechnęła. "Czemu ona wciąż