istotę wszystkiego, co się wtedy dokonywało, można opisać tylko jako stopniowy powrót społeczeństwa do stanu jakiejś bezcennej wręcz normalności. Miałem szczęście uczestniczyć w tym procesie jako pisarz i redaktor, i również moje literackie doświadczenia z owego czasu - myślę o współudziale w tworzeniu niezależnego ruchu wydawniczego - przedstawiają mi się jako coś w rodzaju samoobrony: obrony normalnego, zdrowego, ludzkiego zachowania przed anonimowym absurdem państwowej cenzury. Chodziło o to, aby słowo było słowem, a wartość - wartością; aby niczego nie deformować, nie ukrywać, nie fałszować. To nie była kwestia jakichś wzniosłych zasad: raczej, całkiem po prostu, fizyczna niemożność oddychania pod wodą.<br> Przypuszczam, że to samo można