polityki pełnego zatrudnienia zaostrza się jeszcze, gdy poczynają rozważać kierunki wydatków państwowych zmierzających do utrzymania pełnego zatrudnienia. Gdy rząd podejmuje inwestycje publiczne, wówczas twierdzi się, że wkracza w sferę prywatnej przedsiębiorczości, godząc w ten sposób w podstawy systemu. Gdy zaś subsydiuje konsumpcję mas, wówczas zarzuca mu się, że &lt;hi rend="italic"&gt;"wyrzuca pieniądze"&lt;/&gt;; w rzeczywistości subsydiowanie konsumpcji napotyka jeszcze silniejszy opór niż &lt;hi rend="italic"&gt;"bawienie się rządu w inwestycje"&lt;/&gt;, gdyż godzi ono w podstawy etyki kapitalistycznej, która wymaga &lt;hi rend="italic"&gt;"byś w pocie chleba swego dobywał"&lt;/&gt;. <br>Wreszcie trwałe utrzymywanie pełnego zatrudnienia, choć przyczynia się do powiększenia zysków przedsiębiorców, godzi w podstawowe społeczne funkcje bezrobocia. Przy utrzymującym się pełnym zatrudnieniu