labiryntu przy Sienkiewicza sześćdziesiąt trzy<br>W pałacykach fabrykanckich jest inaczej. Tam nie doznaję uczucia zamknięcia. Andrzejek Oser żyje w przestronnej jasności wysokich okien, gdzie białe drzwi otwierają się na komnaty o jedwabnych tapetach. Nie musi lękać się Gorgony z ciemnego korytarza. Nie dławi go secesyjna klatka schodów. Nawet Haneczka Nowińska w ogrodowym pawilonie tego pałacu Poznańskich ma jakoś więcej przestrzeni i słońca niż ja. Lubię chodzić do niej i bawić się w parku pod magnoliami. I Andrzejek nam tutaj nie wadzi, chociaż nosi na co dzień skórkowe rękawiczki i cedzi słówka przez nos; gotowa jestem na wszelkie niedogodności, byleby wyzwolić się