jednak Brückner pisał, iż przyczyny rozkwitu rękopiśmiennych środków przekazu "najłatwiej złożyć na karb braku wolności słowa", gdy tymczasem tkwiły one o wiele głębiej. Jako że przecież poza obrębem druku pozostała nie tylko lwia część literatury politycznej czy pamfletów, ale również mnóstwo poezji, diariuszy podróżnych, pamiętników wreszcie, czyli pozycji nie będących w stanie kogokolwiek dotknąć, obrazić czy skłonić do akcji represyjnej.<br>Zjawisko to tym bardziej zastanawiające, że przecież właśnie XVII stulecie zostało przez Brücknera nazwane "wiekiem pamiętników".<br>Rodzi je "każda epoka wielkich wydarzeń historycznych i długotrwałych wojen". Pewne pojęcie dają tu wyliczenia Andrzeja &lt;page nr=15&gt; Wyczańskiego. Podczas gdy w XVI wieku powstało niespełna pół