ścieżką na nasyp, gdzie leżał kiedyś biały trup, i po torach... Pociąg wjeżdżał od strony Moszczenicy - parująca w chłodzie przedświtu lokomotywa przeciskała się z jakimś gwałtem przez mgłę. Świecące z lekka, podskakujące oczy, snop iskier, łomot i czerń przelatujących przed twarzami skulonych z niewyspania, żebraczo stojących stworzeń - ciemnych, starych, rozklekotanych wagonów. Uderzał cię w twarz zimny powiew, swąd popiołu, żelaza i smarów - twoje półprzytomne półczuwanie uderzał w twarz. Zaczęło to wszystko stawać ze zgrzytem,<br> &lt;page nr=36&gt;<br> a skurczone sylwetki zaczęły podchodzić, zmieniać miejsce, podbiegać - jakoś tak ptasio - i cofać się w stronę upatrzonych, widać lepszych od innych drzwi. Pamiętajmy, że każdy wagon miał