nosi, to jak Boga kocham, że pójdę <br>do cioci i powiem! <br><br>Tak więc i wykonanie owego trzeciego, najskromniejszego <br>punktu programu zostało mi również uniemożliwione. <br><br><br> Nie pozostawało mi nic innego, jak starać <br>się nie patrzeć w tę stronę podwórza, gdzie <br>rzucona w kąt niby jeden z tych odpadków, które się <br>tam walały, bawiła się swoimi skorupkami od jajek i starymi <br>blaszankami Józia. <br><br>Z początku przychodziło mi to bardzo trudno. <br><br>Czułam niemal fizycznie ból jej obecności, wiedziałam <br>o niej w każdej chwili. <br><br>Ale powoli oswajałam się z tym. <br><br>Drobna, skulona pod murem postać przestawała budzić zgrozę <br>i wstyd. <br><br>Przyzwyczaiłam się do jej widoku