ciężarem. Jej usta szepczące to imię dotykają nieomal płynących ściekowych gówien. Nieprzytomnym szeptem czy już tylko rzężeniem rozpaczliwie chwytanego oddechu błaga go o przebaczenie. Bryja klei się do warg. Pochyla głowę i czuje, jak czaszka Kolumba zaczyna szorować po stropie &lt;page nr=326&gt; kanału. "Trzeba będzie na czworakach" - myśli prędko i już zmęczenie wali ją na kolana:<br>- Prędzej! - to z tyłu. - Uwaga: Nad nami właz... Cisza!... - to z przodu.<br>Ktoś szlocha histerycznie: - Nie mogę!<br>- Bo w mordę, bo w mordę - charczy jakiś przerywany głos.<br>- Trzymaj mnie za szyję - błaga Niteczka rannego, opuszczając ręce na dno. Dłoń trafia na coś strasznego, to chyba ludzka twarz