w powieści "&lt;name type="tit"&gt;Nie wierz nikomu&lt;/&gt;").<br>Jedziemy z &lt;name type="person"&gt;Kuczokiem&lt;/&gt; i &lt;name type="person"&gt;Mareckim&lt;/&gt;, wysiadamy tuż koło domu &lt;name type="person"&gt;Czycza&lt;/&gt; (z wiecznie wybitą szybą), w sklepie przy ulicy &lt;name type="person"&gt;Czycza&lt;/&gt; kupujemy sobie piwo Karmi, bo tylko na takie mamy dziś ochotę (&lt;name type="person"&gt;Kuczok&lt;/&gt; pił wczoraj z &lt;name type="person"&gt;Majzlem&lt;/&gt;), no i nareszcie "sztolnia", ogromny, porośnięty drzewami krater, ze starym wapiennikiem pośrodku.<br>Miejsce przepiękne i pogoda też niczego sobie, ognisko rozpala dziewięćdziesięciojednoletni pan Adam, ojciec &lt;name type="person"&gt;Primavery&lt;/&gt; i dawny &lt;name type="person"&gt;Czycza&lt;/&gt; podwładny; przybył też &lt;name type="person"&gt;Pedit&lt;/&gt; i brat &lt;name type="person"&gt;Giocondy&lt;/&gt; (bo sam &lt;name type="person"&gt;Gioconda&lt;/&gt;, niestety, astma). Atrakcją wieczoru jest opowieść pana Adama o tym, jak sześć lat temu odbyli z autorem &lt;name type="tit"&gt;"Anda"&lt;/&gt; wycieczkę na &lt;name type="prod"&gt;motorowerze Simson