stwierdza, że rzeczywiste konfiguracji pola to takie, dla których działanie osiąga ekstremum (czyli wariacja działania wokół tych rozwiązań znika, .S = 0). <br>Heurystyczne uzasadnienie takiego warunku pochodzi z teorii kwantowej, gdzie ekstremum działania odpowiada konstruktywnej interferencji amplitud. Aby mogła być dobrze określona, zasada wariacyjna powinna być uzupełniona o warunki nałożone na wariacje pól na brzegu rozpatrywanego obszaru. Podobnie jak w dyskutowanym poprzednio przypadku mechaniki klasycznej, gdyby wariacje pól nie znikały na brzegu, nakładałoby to dodatkowe więzy na układ. Aby to zilustrować, napiszmy wyrażenie na wariację działania:<br>&lt;gap&gt;<br>M jest czterowymiarowym obszarem, natomiast .M jego brzegiem z wektorem normalnym &lt;gap&gt;. Jeżeli wariacje pól na brzegu