ją przed zwyrodnieniem i dogmatyzacją. Berent pisze, że indywidualizm jest boiskiem samodzielnej myśli dla wszystkich wolnych duchów. To właśnie uważa za najważniejsze. "Jakże tu ludzi przekonać, że ponad wszystkim góruje stanowisko zawsze nieufne wobec wszystkiego, co leży już w tyle jako dogmat uznany, stanowisko krytyczne i twórcze zarazem, jak ten wartki prąd myśli współczesnej, co pyta, przeczy, znosi i buduje". Tu można przypomnieć uwagi Berenta o stylu Nietzschego zawarte w rozprawie o "Źródłach i ujściach...". Jest to styl intelektualnej prowokacji. "Taki pisarz - mówi Berent - myśli cudzych na pasku nie wodzi, czytelników chce mieć takich, co myśl <orig>wszętą</orig> sami domyślą do końca