dociekliwości, poczucia misji czy dążności przywódczych, raczej sam bywał ofiarą niesprawiedliwego losu. Dumas zubożył psychikę postaci - ale z punktu widzenia sztuki teatru okazało się to posunięciem nader korzystnym: uniknął długich monologów, nużących publiczność, słabo słyszalnych w ówczesnych ogromnych a źle nagłośnionych salach teatralnych. W jego sztukach dialogi zawsze toczą się wartko, przykuwają uwagę ciętymi replikami, słowo nie opóźnia biegu akcji. Jest jej - inaczej niż u wielkich romantyków - całkowicie podporządkowane.<br>Dumas wykorzystał oczywiście także szanse, jakie romantyczne postulaty otwierały przed dramaturgiem w zakresie kompozycji i scenografii dzieła teatralnego. Ważny wydaje się jednak fakt, że nie zdradzał ambicji ani programotwórczych, ani nie zamierzał