rodzaju niż to, jakiego się spodziewałam. <br><br><br>- Na miłość boską! - zawołał przerażony <br>ojciec. - Co to za dziecko? Czy po to nie posyłam jej do <br>szkoły, żeby obcowała z zawszonymi i najprawdopodobniej <br>chorymi dziećmi jakichś mętów społecznych?! <br><br><br>Ciocia Kazia zaczęła płakać i nastał prawdziwy <br>sądny dzień. <br><br>Ojciec wyrzucał ciotce, że naraża tak wątłe i wrażliwe <br>dziecko, jak ja, na podobne spotkania. Ciotka tłumaczyła <br>się, że na podwórzu jest ogród i że bawiły <br>się tam dotychczas tylko dzieci z przyzwoitych rodzin. Wzywano <br>na świadków Jana i Katarzynę. Ja, przerażona groźbą <br>ponownego zamknięcia w murach i kratach Saskiego Ogrodu, zalewałam <br>się łzami. Sprawa Józi utonęła