zielska. Raz po raz zatrzymywałem się olśniony jakimś nowym dziwem, przyglądałem się uciekającym jaszczurkom lub zawieszonym w powietrzu pająkom...<br><br>Nagle za szerokim liściem łopuchu ujrzałem czubek czyjejś głowy. Skraadałem się powoli, ostrożnie rozgarniając potężne łodygi i drapiąc kolana o ciernie. Po chwili ujrzałem plecy siedzącej na ziemi dziewczyny. Poznałem te wątłe, nieco kościste ramiona i warkocz owinięty dokoła głowy. Była to panna Kazimiera! Obok leżał na wznak Aliosza z głową opartą na jej kolanach. Panna Kazimiera głaskała go po twarzy. Ze swego ukrycia widziałem wyraźnie, jak zagłębia palce w jego włosach, a potem przesuwa dłonią po krostowatym czole, na wpół przymkniętych