może się obracać tylko w sferze tego, co językowo niezwykłe, dziwaczne, bądź wręcz obce, musi się odwoływać do tego, co przyswojone, co odczuwane jako naturalne w tak wysokim stopniu, że aż niezauważalne. Musi się odwoływać do podstawowego zasobu leksykalnego języka. Przykład wyjaśni, co tutaj mam na myśli. <br>Przymiotnik "dalszy" bez wątpienia do tego zasobu należy, jest elementem klasycznej polszczyzny. W pewnych użyciach stał się jednak reprezentatywnym składnikiem nowomowy. Kiedy czy tam: "dalsze doskonalenie" bądź "dalsze usprawnianie", od razu wiem, że mam z nią do czynienia. Dlaczego? Przecież i "doskonalenie" i "usprawnianie" zaliczyć mogę do tradycyjnej polszczyzny. podobnie jak: "rozwój", "ulepszanie'', "poprawę