tą dłonią ociekającą jeszcze wodą sama mi zdjęła rękę z wiosła i<br>przyłożyła ją sobie do tego wychylającego się z pęknięcia w kostiumie<br>białego skrawka swojej piersi.<br> - Nie bój się - powiedziała. - To nie boli.<br> Uciekłem oczami znów na jeden z tych gęstych, zielonych brzegów.<br>Miałem wrażenie, że tą moją ręką, wbrew temu, co powiedziała, dotknęła<br>ukrytego w tym białym skrawku piersi jakiegoś nie wyklutego jeszcze<br>bólu. Ten ból wyraźnie w tym dotknięciu czułem. Szedł od tego<br>dotknięcia omal pokłuwającym drżeniem przez moje palce, rękę, ramię, ku<br>mojemu sercu. A pewnie szedł i ode mnie ku niej, bo dotknięcie nie ma<br>kierunku