jeszcze beznadziejność <br>i ciężar mojego smutku. Czasem wydawało mi się, <br>że to wszystko musi być tylko jakimś złym snem, że <br>pewnego ranka obudzę się, zejdę na podwórze i zobaczę <br>Adelę siedzącą na zwykłym swoim miejscu i uśmiechającą <br>się do mnie z daleka. <br><br>Ale zły sen trwał dalej. <br><br>Najchętniej nie schodziłabym wcale do ogrodu, jednakże <br>ciotka nie pozwalała mi na to. Wałęsałam się <br>więc pod ścianami (byle dalej od dzieci) lub siadałam <br>w jakimś kącie i zapadałam w tępe odrętwienie. <br>Nikt nie przeszkadzał mi zresztą. Dziewczynki z podwórza <br>nie lubiły mnie, okres mojej popularności już przeminął. <br>Bardziej niż "Albanii" nie mogły mi