się z tych wolnych dni, chociaż wieczorem muszę iść na dyżur. Taka to już jest ta moja praca, ale nie narzekam. Tu nie mam nic do roboty, a w szpitalu czuję się potrzebna, tam wciąż o coś jeszcze walczę, nie dla siebie, tylko dla tych dzieciaków, ale jednak. Kiedy tam wchodzę, wiem, że najbliższe godziny będą miały jakiś sens, w przeciwieństwie do tych, które spędzam w domu. Zresztą ciężko u mnie z pieniędzmi, będę musiała zmienić mieszkanie, bo to jest dla mnie za duże i za drogie. Ale przecież to był nasz dom. Boję się myśleć, ile drobiazgów przypominających <page nr=85> tamte czasy