wyłachany niebieski sweter dziewczyna, o której myślałem przeszło dwadzieścia lat, wymarzona, do którą tęskniłem latami, przez którą chciałem się zabić i bez której przyzwyczaiłem się żyć, bo wmówiłem sobie, że jej po prostu nie ma, nigdy nie istniała jako samodzielny człowiek, która nie urodziła się przeze mnie. Przeczuwałem to od wczoraj, ale miałem nadzieję, że to przeczucie jest złudne. Z drugiej strony - chciałem żeby tak było, ale zupełnie inne uczucia do niej mi się przyplątały, niż ojcowskie... U Maxa Frischa wyglądało to pasjonująco, ale jak się człowiek sam w coś takiego zaplącze... Zdecydowanie nie byłem żadnym Homo Faber, Weronika była mi